Tadeusz Boruta
Prof. dr hab. Tadeusz Boruta (ur. 1957 r. w Krakowie); artysta malarz, teoretyk sztuki, publicysta, kurator wystaw, profesor UR. Od trzydziestu lat aktywnie uczestniczę zarówno w życiu artystycznym jak i naukowym kraju. Jego twórczość malarska sytuuje go w nurcie symbolizmu egzystencjalnego związanego z kręgiem figuracji krakowskich. Prowadzi badania teoretyczne z zakresu hermeneutyki i teologii dzieła sztuki.
W latach 1979-83 studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w latach 1980-84 filozofię na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.
Był wykładowcą Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1984-85) i Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie (1998-2003) a od 2004 r. związany jest Uniwersytetem Rzeszowskim, gdzie obecnie, na Wydziale Sztuki, prowadzi Pracownię Malarstwa Monumentalnego. Od 2010 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Malarstwa. Już drugą kadencję jest senatorem UR.
W 2003 r. obronił pracę doktorską w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 2005 r. obronił pracę habilitacyjną w katowickiej Akademii Sztuk Pięknych.
W latach 80. aktywnie włączył się w antykomunistyczną działalność opozycyjną, gdzie był czołowym animatorem Ruchu Kultury Niezależnej.
W latach 1990-92 był członkiem Rady Plastyki przy Ministrze Kultury i Sztuki.
Autor książek o sztuce: „Szkoła Patrzenia” (2003 r.), „O malowaniu duszy i ciała” (2006 r.), „Figurracje” (2009 r.). Swoje teksty publikował także w takich periodykach jak: „Estetyka i Krytyka”, „Konteksty”, „Res Publica Nowa”, „Tygodnik Powszechny”, „Znak”, „Życie Duchowe”, „Sacrum et Decorum”, „Horyzonty Wychowania”, „Art. & Business” a także w wielu monografiach zbiorowych i publikacjach pokonferencyjnych.
Jest autorem kilkunastu monumentalnych realizacji sakralnych: obrazów ołtarzowych, polichromii, witraży.
Kurator kilkunastu zbiorowych wystaw problemowych w czołowych galeriach kraju i zagranicą; autor towarzyszącym im monografiom.
Swoją twórczość malarską prezentował na 60 wystawach indywidualnych i ponad 200 zbiorowych w tak ważnych galeriach jak: Martin-Gropius-Bau w Berlinie (1996), Schirn Kunsthalle we Frankfurcie n/Menem (2000), Muzeum Narodowym we Wrocławiu (2005/6, 2007), Muzeum Narodowym w Warszawie (1994), Muzeum Narodowym w Krakowie (1991, 1994, 1999, 2010), w Warszawskiej Zachęcie (1990, 1993, 2000), Muzeum Narodowym w Gdańsku (1991, 1994, 2005), Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie (1991).
Posiada obrazy w kolekcjach publicznych w kraju i zagranicą m.in. w Muzeach Narodowych Gdańska, Krakowa i Wrocławia, w Muzeum Śląskim w Katowicach, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Muzeum Archidiecezjalnym w Krakowie, Muzeum Archidiecezjalnym w Katowicach, Muzeum Diecezjalnym w Opolu, Galerii Współczesnej Sztuki Sakralnej “Dom Praczki” w Kielcach, Regionalnym Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Częstochowie, Bibliotece Narodowej w Warszawie.
Laureat wielu nagród i wyróżnień artystycznych. W 2011 r. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
http://www.ur.edu.pl/wydzialy/sztuki/zaklady-i-pracownie/zaklad-malarstwa/pracownicy/prof-zw-tadeusz-boruta
“Ekspresja artystyczna Tadeusza Boruty nie jest aktem estetyzującym, czy też próbą stworzenia przelotnego piękna (…)” – pisał Robert Redmer. Zasadniczy motyw jego twórczości stanowi niepokój o kondycję współczesnego człowieka, także o jego stosunek do Boga. Everyman Boruty to zazwyczaj samotny młody mężczyzna, sylwetką, a przede wszystkim twarzą, przypominający autora. Malarz ukazuje go nagiego, bezbronnego, na tle dekoracyjnie upiętych draperii lub współczesnego, nieprzychylnego pejzażu wielkomiejskiego (Ecce Homo, 1986) bądź podmiejskiego (błotniste drogi i pola – Miserere, 1987). Bez względu na owe elementy scenerii, zarówno monumentalne płótna, jak rysunki artysty zazwyczaj nawiązują do ikonografii starotestamentowej (cykl Eden, 1984-90) i chrystologicznej (cykl Eli, Eli, Lama Sabachtani, 1982-85).
(Małgorzata Kitowska-Łysiak, Instytut Historii Sztuki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Katedra Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych (ze strony culture.pl)