Justyna Więsek ukończyła studia magisterskie w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego i studia magisterskie na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni malarstwa prof. Krzysztofa Wachowiaka i pracowni tkaniny artystycznej prof. Doroty Grynczel. W swojej twórczości artystka koncentruje się na malarstwie olejnym, batiku, który jest rodzajem malarstwa bezgruntowego oraz technikach włókienniczych takich jak gobelin i haft. Tematami, którym poświęca najwięcej uwagi jest autorefleksja oraz poszukiwanie miejsca człowieka w świecie i społeczeństwie, a także pozytywne oddziaływanie sztuki na człowieka. Olkusz to dla artystki miejsce szczególne – rodzinne miasto jej Mamy, które artystka darzy wielkim sentymentem.

Wystawa Justyny Więsek zatytułowana Odbicia, refleksje… to wystawa malarstwa, na której zaprezentowane są dwa różne sposoby malowania. Pierwszy z nich to klasyczne malarstwo olejne, drugi to batik, bezgruntowa technika malowania woskiem i farbowania tkaniny. Na wystawie obejrzeć można cykl nokturnów, cykl portretów batikowych i batikowy dyptyk.

Nokturny z definicji to obrazy mroczne, przedstawiające świat pogrążony w ciemności, tajemniczy, nieznany, niepokojący. W Średniowieczu wierzono, że moment, w którym słońce chowa się za horyzontem, a dzień przechodzi w noc jest szczególnym czasem gdy świat ludzi łączy się ze światem magii, a na Ziemi dzieją się cuda. James McNeill Whistler, amerykański malarz, który jako pierwszy zaczął używać pojęcie nokturnu w malarstwie, pisał o czymś podobnym w odniesieniu do przeżyć estetycznych: „A kiedy nad rzeką unosi się poezja mgły wieczornej, kiedy nędzne budowle gubią się na ciemnym widnokręgu (…) wstaje nad nami czarodziejski świat – wówczas spieszy do swego domu przechodzień, człowiek pracy, czy filozof (…). Oto natura, która ten jeden raz zanuciła pieśń bez fałszu, śpiewa tą uroczą pieść tylko dla artysty (…). Nokturny prezentowane na wystawie odzwierciedlają stan podobny, uczucie uniesienia, które rodzi się w styczności człowieka z zapadającym mrokiem, poczuciem odosobnienia, zdystansowania od świata, w chwili gdy obserwator, chociaż odizolowany od tego, co rozciąga się przed jego oczami, czuje się doskonałą jego częścią.

Obecność i nieobecność to temat cyklu portretów batikowych. Batik to technika malowania i farbowania tkanin pochodząca ze Starożytności, rozpowszechniona w południowo-wschodniej Azji, znana jednak najlepiej jako kulturowe dziedzictwo Indonezji. Do dziś szeroko stosowana tam jako technika zdobienia tkanin zarówno w produkcji przemysłowej, jak i w wyrobach rzemiosła artystycznego. W Polsce pojawiła na początku XX wieku na fali zainteresowania kulturą Dalekiego Wschodu. Pierwsza polska pracownia batiku została założona przez Stowarzyszenie Warsztaty Krakowskie w 1913 roku Krakowie. Wkrótce otworzono kolejne pracownie w Warszawie, Lwowie, Poznaniu i w innych polskich miastach. Przez kilka dziesięcioleci była dość zapomniana, w ostatnich latach przeżywa jednak ponowny rozkwit, coraz śmielej wkraczając na salony galerii i muzeów. Technologia batiku polega na stopniowym zabezpieczaniu partii materiału poprzez nakładanie gorącego wosku i farbowaniu na zimno niezabezpieczonych fragmentów tkaniny. Technika ta jest łatwa do opanowania, ale by osiągnąć wysoki poziom artystyczny wymaga doświadczenia, precyzji, a także dużego wyczucia i umiejętności zapanowania nad przypadkowymi efektami.

Batiki prezentowane na wystawie utrzymane są w czerni i bieli i przedstawiają głowy ludzi, wyłaniające się z ciemnego tła. Osobami sportretowanymi są wybitni przedstawiciele polskiej kultury i sztuki. Każdy z portretów opatrzony jest numerem, zgodnie z kolejnością ich powstawania, żaden nie jest jednak podpisany. Zabieg ten ma na celu wciągnąć widza do gry w zgadywanie i skłonić do refleksji nad zacieraniem się w świadomości zarówno twarzy, jak i świata, który Ci ludzie reprezentowali. Autorytety jednego pokolenia w naturalnym procesie z biegiem lat odchodzą w niepamięć, a ich nazwiska i dorobek zacierają się w zbiorowej pamięci.

Tematem scalającym prezentowane prace są przeżycia wewnętrzne, zarówno autorki, jak i te wywołane w widzu. Ważnym elementem jest także estetyczna strona prezentowanych obrazów i tkanin. Justyna Więsek, kładzie nacisk na pozytywne oddziaływanie sztuki i odczucia estetyczne. Przykłada także dużo uwagi do strony technicznej, doboru odpowiednich materiałów i technologii.